Winterswijk

Het is een achterhaalde stelling dat er niet genoeg geld voor  de thuiszorg is. Niet voor niets heeft de staatssecretaris op 4 december voor de zorg 60 miljoen euro vrij gemaakt (rijkspot Huishoudelijke Hulp Toelage HHT). Dit bedrag kan worden ingezet waar de zorg en de relatie tussen thuiszorgmedewerker en cliënt in acuut gevaar komt.

Zoals nu, bij het faillissement van TSN. Buurtzorg denkt van dat bedrag 6 miljoen nodig te hebben. Met hulp hiervan kan zij driekwart van de contracten overnemen. De cliënten behouden hierbij hun zorg, de “koppeltjes” blijven in stand. Bovendien behouden de medewerkers hierbij hun baan, waaraan SP en FNV veel waarde hechten. Alle problemen nu opgelost? Was dat maar waar. De gemeentes gebruiken in hun argumentatie nu het argument dat door met Buurtzorg in zee te gaan, die 6 miljoen staatssteun is. 

En is dat zo? Ja, inderdaad is het geld van de staat. Het is bedoeld om te zorgen dat de zorg eindelijk een beetje uit de impasse komt.  Het is geld dat mogelijk maakt dat de thuiszorgmedewerkers gewoon volgens de CAO VVT betaald worden, en dat de koppeltjes in stand kunnen worden gehouden. En nee, het is geen staatssteun. Elke branchegenoot in de thuiszorg kan immers aanspraak maken op dat potje, mits men dan wel de CAO VVT en de koppeltjes in stand houdt.

De vier partijfracties van CDA, Winterswijks Belang, VVD en D’66 vergeten in hun advertorial in het Achterhoeks Nieuws een belangrijk punt. Namelijk dat de cliënt er alles aan gelegen is om dezelfde thuiszorgmedewerker te houden. Dat is immers iemand waar men al jarenlang een band mee heeft opgebouwd, die de cliënt door en door kent, en die weet welke zorg er nodig is. Ook de colleges van Aalten en Oost Gelre zien dit punt kennelijk over het hoofd.

Willen de gemeenten tóch slechts met de vijf bestaande aanbieders in zee gaan, dan is er, ook gezien het bovenstaande, geen doorslaggevende reden waarom niet ook de medewerkers, met behoud van hun rechten, overgenomen worden. Men kan immers aanspraak maken op de pot van 60 miljoen. De colleges  stellen daarop dat zij niet over arbeidscontracten gaan. Dat klopt, dat doen gemeentes ook niet. Maar zij gaan wél over de prijs bij aanbesteding. Na invoering van de WMO hebben gemeenten echter jarenlang geëxperimenteerd met aanbestedingen, en heeft men inschrijvingen van thuiszorg organisaties ver onder de kostprijs geaccepteerd. Dat was willens en wetens, een bewuste keuze. Dat hierdoor de zorg van cliënten in gevaar zou komen was slechts een kwestie van tijd (zie TSN en Sensire). De stelling dat men “de zorg aan de cliënten centraal stelt” wordt hiermee helaas eerder onderuit gehaald dan bevestigd.

Men houdt vol dat de aanbieders in Winterswijk de CAO VVT volgen. Het vermoeden is echter dat organisaties nog steeds te laag inschrijven en daarom, om toch kostendekkend te zijn, de werknemer op salaris, en de cliënt op uren, korten. Volgens de regels van de markt trekt men de vergelijking tussen aannemer en thuiszorgorganisatie. Thuiszorg wordt echter niet zozeer geregeld door het arbeidsrecht maar door de WMO, waardoor er nog een belanghebbende partij is: de cliënt. Volgens de WMO moet een gemeente wel degelijk invloed uitoefenen op de arbeidsvoorwaarden, en dient zij zich wel degelijk in te zetten voor het in stand houden van koppeltjes.

De SP gaat het belang van de cliënt en thuiszorgmedewerkers al jaren aan het hart, en strijdt samen met hen voor het behoud van goede zorg. In de advertorial van de partijfracties geven ook CDA, Winterswijks Belang, VVD en D66 aan dat zij met de zorg zeer begaan zijn.  Een goede zaak, waarvoor zij alle lof verdienen. De verdere tekst van het stuk geeft helaas een ander beeld. Met het beleid dat nu wordt gevoerd is het belang van Winterswijk niet gediend. Laten wij de cliënt vooropstellen en zorgen dat er voor de inwoners van Winterswijk een gezonde, eerlijke thuiszorg wordt geregeld. Wij als SP maken ons daar sterk voor!